Onze kleine Seppe werd geboren en mijn wereld veranderde.

Ik ben nog steeds dezelfde persoon maar met een extra stukje. Een mama stukje, een Seppe stukje.



Ik had me goed voorbereid, ik ken vele verhalen over hoe moeilijk een kleintje wel is. Mijn dagelijkse job bestaat er namelijk uit om kinderen in problematische opvoedingssituaties te helpen.

En wat blijkt: ik zit op een grote roze wolk! :-) 
Ik geniet er enorm van! Mijn schatje is super, mijn gezinnetje fantastisch.

Tot hiertoe moet ik toegeven dat ik heel veel geluk heb:
Hij eet goed, geen reflux of andere moeilijkheden. Hij slaapt zelfs al door! De meeste nachten slaapt hij een 7uur aan 1 stuk. Vanaf dag 1 had mijn kleintje door wat nacht en wat dag is. Zalig!

Ik moet zeggen, het cliché klopt. De liefde voor je kind is onbeschrijfelijk!

Alles zorgt voor een grote roze, gelukkige wolk. Ik ben thuis, heb energie, heb een kleintje waarmee ik overal kan komen, heb het allerbeste ventje,...

Zalig! Het lijkt hier misschien een beetje te roos maar ook als het goed gaat mag het gezegd worden :-)



Zoals ik in mijn titel vernoemde zijn er natuurlijk nog wel enkele grijze stippen in mijn wolk. Het leven kan onmogelijk helemaal perfect zijn

Het moeilijkste is als ik kijk naar mijn "ik-stukje". Wie, hoe, wat,... ben IK nu?
De mama in mij zit op de wolk, het stukje dat enkel mij is, is een beetje ongelukkiger, wat in de war.

• Het zal een tijdje zoeken zijn naar wie ik ben. Waar maak ik tijd voor? Wanneer ben ik mama, wanneer naaister, wanneer vriendin,... Mijn dagritme wordt voornamelijk bepaald door kleine Seppe. Mama zijn is toch wel vermoeiend. 
• Ik merk dat ik het eten het moeilijkste vind. Telkens wanneer ik me rustig neerzet om te genieten van mijn eten, begint mijn kleintje te wenen. Ik wil graag weer eens rustig eten, of op zijn minst eens warm eten :-) 
• Mijn lichaam is volledig de kluts kwijt. Al een geluk zijn er slechts 3kg blijven hangen, toch lijk ik nog niets op hoe het hiervoor was. Mijn figuur is volledig veranderd.
• Mijn grootste probleem: Mijn voeten! Tijdens de zwangerschap kon ik al snel in geen enkele schoen meer. Danzij de warme zomer kon ik al een geluk steeds Birckenstocks aan. Maar nu zijn we al meer dan een maand verder en nog geen beterschap. Ik graak nog in geen enkele schoen en mijn voeten doen continu pijn! Het lijkt wel alsof ik doortrapte voeten heb en dat mijn schoenmaat vergroot is. Ik hoorde net dat dit blijvend kan zijn. Hier krijg ik schrik van. Niet alleen zou het betekenen dat er hier 70 paar schoenen (niet overdreven, ik heb ze geteld) voor niets staan! Het zou ook betekenen dat ik pijn ga blijven hebben. Help! Iemand tips? Iemand die weet wat ik hieraan kan doen?